De bewuste zzp’er

Ooit had Onno Aerden een vaste baan, met een heuse carrière. Nu is hij zzp’er met veel vrijheid, waar vrienden jaloers op zijn. Toch zou Onno ook best eens een compensatiedag willen.

Het was ook een pensioenadviseur die mij de ogen opende. ‘Het lijkt wel alsof jij niets met langdurige vastigheid hebt’, zei hij. ‘Je lijkt wel een zzp’er die op de verkeerde weghelft is geraakt.’ Verdomd. Een jaar of zes geleden zwaaide ik subiet mijn vaste baan – en daarmee het laatste zicht op een klassieke carrière – vaarwel en begon ‘voor mezelf’. Maar de laatste tijd vraag ik me toch weer af of ik daar wel goed aan heb gedaan. Had de belastingman die op mijn enthousiaste verzoek meteen een bv voor me optuigde niet gemompeld dat de baten van zo’n ‘potentieel interessante rechtspersoon’ ‘vooralsnog’ niet opwogen tegen de lasten – inclusief zijn eigen almaar uitdijende vergoeding? Inderdaad: de bv bleek toch vooral een kostenpost, die eerste jaren.

Mijn twijfel zit hem vooral in de onzekerheid, die overigens meteen al de kop opstak: ik herinner me dat ik de eerste weken na mijn uitdiensttreding schielijk om me heen keek als ik op maandagmiddag aan het joggen was – maandagmiddag! Zouden mensen met écht werk niet laatdunkend naar me kijken vanuit hun leaseauto’s – of erger: met medelijden? Het voelde als spijbelen, dat eigen ondernemerschap.
Er ontstond wel ruimte voor nieuwe dingen. Aangespoord door mijn toenmalige geliefde, die zelf haar ambities naadloos in een vaste betrekking met opwaarts perspectief had gegoten, ben ik in het eerste jaar van mijn zakelijke zelfstandigheid boeken gaan schrijven. ‘Dat wilde je toch altijd zo graag?’ Ze bedoelde het goed, maar het klonk als een verwijt: ‘Als je toch zonder opdrachten zit…’

Hele artikel · Bron: FD · 26/5/2017