De bezorger en ik maken vaak een praatje. Hij vraagt zich af wat ik elke dag doe, op mijn laptop. Ik vraag of hij dit werk leuk vindt. Hij lacht zijn brede jongenslach: ‘Ja hoor! Lekker vrij!’ Dat hebben we dus gemeen. Niemands baas, niemands knecht. Niemand dwingt ons om een groot deel van ons leven door te brengen op een kantoor of werkplaats tussen mensen die we niet hebben uitgekozen. Wij blije zzp’ers zijn lekker vrij.Eenmaal terug achter mijn laptop bedenk ik dat er geen sprake is van ‘wij’. Ik ben niet rijk, maar mijn uurloon is een veelvoud van dat van de pakjesbezorger. Die houdt, lees ik, gemiddeld 8 euro per uur over en moet ook nog zijn eigen bestelbus afbetalen. Als hij ziek wordt, krijgt hij niks, als mij iets overkomt heb ik een keurige arbeidsongeschiktheidsverzekering. Ik heb een man met een vaste baan, hij is alleen. Ik heb een klein pensioen uit eerdere banen en wat spaargeld, hij zal nooit pensioen opbouwen.
De pakjesbezorger en ik vertegenwoordigen twee stereotypen in de zzp-discussie: de uitgebuite flexwerker die onder het minimum loont werkt en op wie alle bedrijfsrisico’s van zijn opdrachtgever zijn afgewenteld, en de oudere professional die het zich kan permitteren freelancer te zijn en alleen nog leuk en interessant werk te doen.
Hele artikel · Bron: Volkskrant.nl · 11/2/2017
Je slaat de spijker op zijn kop Aleid en eerijk gezegd denk ik dat ‘wij’ (ZZP’ers, red.) geen interessante doelgroep zijn. Desalniettemin slaan ze in Den Haag de plank volledig mis door ‘ons’ te negeren.